Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με

Η ευχή του Ιησού
Αρχιμ. Ζαχαρίου,
Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας

«Η ευχή του Ιησού είναι η κατ΄ εξοχήν άσκηση του νου και της καρδιάς, το μέσο αγιασμού όλων των πιστών. Περιέχει ομολογία πίστεως στον Θεό και εξομολόγηση της πτώσεως του ανθρώπου, γι΄ αυτό και έχει πληρότητα.

Το όνομα Ιησούς δόθηκε με αποκάλυψη άνωθεν, είναι αναπόσπαστο από το πρόσωπο του Χριστού και η Θεοπρεπής επίκλησή του ζωοποιεί τη χαρισματική παρουσία του. Τοποθετεί τον άνθρωπο στην οδό του Κυρίου και τον απεργάζεται αχειροποίητο ναό της θεότητος.

Κατά την Κ. Διαθήκη η κλήση των πιστών συνίσταται στο να βαστάσουν το Όνομα του Ιησού Χριστού, το διαφορώτατον και υπέρ παν όνομα.

Η επίκληση αυτού του ονόματος ενοποιεί τον όλο άνθρωπο: νου, καρδιά και σώμα. Τούτο κατορθώνεται με την κατάβαση του νου στην καρδιά, αφού πρώτα σταυρωθεί από τα ευαγγελικά προστάγματα.

Η ευχή του Ιησού είναι άκρως δημιουργική:

α) Κρατά το πνεύμα του ανθρώπου σε επαφή με το Πνεύμα του Κυρίου. Ελευθερώνει τον πιστό από το σαρκικό φρόνημα και τον κατεργάζεται στόχο της επισκοπής του Κυρίου.

β) Επικεντρώνει την προσοχή αποκλειστικά στη σκέψη του Θεού και παρέχει τη διάκριση των νοημάτων του Θεού από τα επινοήματα του σατανά.

γ) Με την ευχή αυτή ο ασκητής αρπάζει εκείνα τα νοήματα, που διευρύνουν την καρδιά και συντελούν στον αγιασμό.

δ) Η νήψη πραγματοποιείται φυσιολογικά, γιατί Εκείνος που βασιλεύει στην καρδιά είναι μείζων αυτού που είναι στον κόσμο.

ε) Περιορίζει τις αμαρτίες στο ελάχιστον και προετοιμάζει για θάνατο εν Κυρίω.

Η ριζική διαφορά του Χριστιανισμού από τις δοξασίες της Ανατολής έγκειται στο ότι η ευχή του Ιησού είναι θεμελιωμένη στην Αποκάλυψη του Ζώντος και Προσωπικού Θεού της Αγίας Τριάδος και η εμπειρία της διαφέρει και απέχει από εκείνη των ανατολικών θρησκειών, όσο απέχει το Πνεύμα του Θεού από τη σάρκα ή το ’κτιστο από το κτιστό».

Το Συναξάρι της Ημέρας

Οσία Εμμελεία

ΜΗΤΕΡΩΝ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΚΑΙ ΣΕΜΝΩΜΑ

(30 Μαΐου)

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Από τον καρπό ενός δένδρου μπορείς να γνωρίσης και την ρίζα του. Εάν ο καρπός είναι υγιής και γλυκύς, σημαίνει ότι και η ρίζα του δένδρου είναι υγιής. Έτσι και από τα παιδιά, από τον τρόπο, δηλαδή, με τον οποίο ζουν και συμπεριφέρονται, μπορείς να καταλάβης και ποιοί είναι οι γονείς τους. Βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά σίγουρα το παράδειγμα των γονέων παίζει καθοριστικό ρόλο στην όλη πορεία και την εξέλιξη της ζωής των παιδιών.

Η αγία Εμμέλεια, με τον βίο της οποίας ασχολείται το παρόν άρθρο, είναι η αγαθή ρίζα από την οποίαν εβλάστησαν γλυκύτατοι καρποί, τα παιδιά της, τα οποία ανεδείχθησαν εξέχοντα μέλη της κοινωνίας καί, τα περισσότερα, Άγιοι της Εκκλησίας, όπως ο Μ. Βασίλειος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο Πέτρος Σεβαστείας, η Μακρίνα, ο Ναυκράτιος κ.λ.π. Από αγία ρίζα προήλθαν αγιασμένοι βλαστοί, δηλαδή από αγίους γονείς προήλθαν ευλογημένα και άγια παιδιά. Βέβαια, η ρίζα ήταν πολύ βαθειά. Περνούσε από τον πατέρα, την μητέρα και έφθανε στους ευσεβεστάτους παππούδες και γιαγιάδες.

Η οσία Εμμέλεια δοκίμασε στην ζωή της, όπως συμβαίνει συνήθως με τους εκλεκτούς, πολλές θλίψεις. Ο θάνατος των γονέων της πριν ακόμα παντρευτεί, ο θάνατος του συζύγου της μόλις γεννήθηκε ο γιός τους Πέτρος και ο πρόωρος θάνατος του γιού της Ναυκρατίου, αλλά και το να μεγάλώση μόνη της, από ένα σημείο και μετά, τα παιδιά της, ήσαν μερικές από αυτές. Τις αντιμετώπισε όμως με υποδειγματική πίστη, ανδρεία και υπομονή. Δίδασκε τα παιδιά της κυρίως με το παράδειγμά της. Τους έδωσε, μαζί με το δικό της γάλα, το ανόθευτο γάλα της πίστης. Τα θήλασε, όπως θήλαζε και εκείνη, από τον ζωντανό μαστό της Εκκλησίας και γι’ αυτό πρόκοψαν και προόδευσαν στην ζωή τους.

Ετελείωσε την ζωή της ως μοναχή με ηγουμένη την θυγατέρα της οσία Μακρίνα.

Η αγία Εμμέλεια, με τον βίο και την πολιτεία της, μας δίνει την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον, ότι βασικό ρόλο στην ανατροφή και την εξέλιξη των παιδιών παίζει η ποιότητα της ζωής των γονέων. Από προσευχομένους γονείς, προήλθαν παιδιά που αγάπησαν την προσευχή και έγιναν φιλόθεοι και φιλάνθρωποι. Γιατί όποιος αγαπά τον Θεό και βιώνει τις εντολές Του, αυτός αγαπά και τους συνανθρώπους του και τους διακονεί ανιδιοτελώς. Η ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο σπίτι από γονείς που έχουν αγάπη μεταξύ τους, αλλά και προς τους συνανθρώπους τους, έχει ευεργετική επίδραση στην ανάπτυξη των παιδιών και την διάπλαση του χαρακτήρα τους. Η αγωγή, επομένως, των παιδιών αρχίζει από τους γονείς. Την ώρα της συλλήψεως, εάν οι γονείς είναι ήρεμοι ή εάν είναι θυμωμένοι, εάν βλαστημούν ή εάν προσεύχονται, όλα αυτά το έμβρυο τα αντιλαμβάνεται και επηρεάζεται από αυτά. “Η αγωγή των παιδιών αρχίζει από την ώρα της συλλήψεώς τους. Το έμβρυο ακούει και αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναί, ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας του. Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις και τα συναισθήματά της, παρόλο που ο νούς του δεν έχει αναπτυχθεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτεινιάζει κι’ αυτό. Νευριάζει η μάνα, νευριάζει κι’ αυτό. Ό,τι αισθάνεται η μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κ.λ.π., τα ζεί κι’ αυτό. Αν η μάνα δεν το θέλει το έμβρυο, αν δεν το αγαπά, αυτό το αισθάνεται και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του, που το συνοδεύουν σ’ όλη του τη ζωή. Το αντίθετο... όταν έχει χαρά, ειρήνη, αγάπη στο έμβρυο, τα μεταδίδει σ’ αυτό μυστικά, όπως συμβαίνει με τα γεννημένα παιδιά. Γι’ αυτό πρέπει η μητέρα να προσεύχεται πολύ...ν’ αγαπάει το έμβρυο, να διαβάζει ψαλμούς...νά ζεί ζωή αγία...γιά να γίνη και το παιδί πιο άγιο” (Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου Βίος και Λόγοι, σελ. 405,406, έκδ. Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανίων).

Δεύτερον, ότι η αγωγή των παιδιών μετά την γέννησή τους πρέπει να γίνεται κυρίως με το παράδειγμα και λιγότερο με τα λόγια και τις συμβουλές. Να μιλούμε περισσότερο στον Θεό για τα παιδιά, παρά στα παιδιά για τον Θεό. Να τα μάθουμε να έχουν εμπιστοσύνη στην Πρόνοιά Του και να ζητούν την βοήθειά Του, ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους. Είναι σημαντικό να τους λέμε την αλήθεια όσο πικρή και αν είναι μερικές φορές. Να τα επαινούμε όταν είναι απαραίτητο, αλλά και να τα μαλώνουμε όταν χρειάζεται, γιατί οι συνεχείς έπαινοι δεν τα ωφελούν. “Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό... στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. Μαθαίνει, όμως, έτσι και δεν μπορεί να αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία. Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος”. Με τους συνεχείς επαίνους “γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα...όταν τα επαινείς συνεχώς, χωρίς διάκριση, τα πειράζει ο αντίθετος. Τους ξεσηκώνει το μύλο του εγωϊσμού...έτσι μεγαλώνοντας μέσα στον εγωϊσμό, η πρώτη του δουλειά είναι ν’ αρνείται τον Θεό και να είναι ένας εγωϊστής απροσάρμοστος μέσα στην κοινωνία” (ένθ. ανωτ. σελ. 427,428,429). Βέβαια, τα παιδιά δεν είναι όλα ίδια, δεν έχουν την ίδια ιδιοσυγκρασία και τον ίδιο χαρακτήρα, γι’ αυτό, όπως τονίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, άλλους ωφελεί ο έπαινος και άλλους η επίπληξη, μερικούς δε και τα δύο. Ασφαλώς, χρειάζεται προσοχή, διάκριση και φόβος Θεού, γιατί η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.

Μητέρες, μιμηθείτε την αγία Εμμέλεια και θηλάστε τα παιδιά σας από τον ζωντανό μαστό της Εκκλησίας, για να σάς ευγνωμονούν παντοτεινά.

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις

Στο χώρο της Ιεράς Μονής Υψενής,φιλοξενούνται από το 1996 εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις θηλέων και στο Θάρρι αρρένων αντίστοιχα, προσφέροντας κοινωνικό έργο, καθώς σε αυτές συμμετέχουν παιδιά από όλη την Ελλάδα και Κύπρο, αλλά και από Ιδρύματα του εξωτερικού, όπως από τη Σερβία.
Παιδιά διαφόρων ηλικιών, για δυο εβδομάδες το χρόνο βιώνουν - τα περισσότερα για πρώτη φορά- το πρωτόγνωρο εκκλησιαστικό περιβάλλον της κατασκήνωσης με όρεξη και ζήλο να μάθουν δίπλα στις μοναχές και τις ομαδάρχησες όσα έχουν να τους διδάξουν. Ένα πλούσιο πρόγραμμα γεμίζει τις ημέρες των παιδιών από το πρωινό εγερτήριο μέχρι να πέσει η νύχτα. Τραπεζαρίες και γεύματα, αθλήματα, ομαδικά παιχνίδια, χειροτεχνήματα, θέατρο, εκδρομές και πολλά άλλα κατά τη διάρκεια της μέρας εντάσσουν τους νέους σε έναν άλλο τρόπο ζωής στον οποίο κυριαερχεί η ομαδικότητα. Επίσης οι άπειρες συζητήσεις και φιλίες που αναπτύσσονται μεταξύ των παιδιών είναι πραγματικότητα. Με βραδινούς περιπάτους και μαζώξεις στον υπαίθριο χώρο αποχαιρετούν τη νύχτα και ετοιμάζονται για το επόμενο ξημέρωμα.
Πέρα από τη διασκέδαση όμως, τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν συνάμα με την κοινή προσευχή. Ξεκινούν το πρωί με την παράκληση της Παναγίας αλλά και την έπαρση σημαίας για να καταλήξουν στην τράπεζα για πρωινό. Στις δέκα ακολουθεί η κατήχηση στο παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου. Το απόγευμα έπειτα από τη μεση-
μεριανή ανάπαυση, ανεβαίνουν στον Ιερό Ναό της Παναγίας για τον Εσπερινό και αργά το βράδυ συγκεντρώνονται στον υπαίθριο χώρο - στον οποίο τα παιδιά έστησαν ένα εκκλησάκι- ή στον Άγιο Νεκτάριο για να διαβάσουν το Μικρό Απόδειπνο. Τις ημέρες που διαρκεί η κατασκήνωση, τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν αλλά και να βιώσουν τα μυστήρια της μετάνοιας, της Θείας Κοινωνίας και του Αγίου Βαπτίσματος .
Τις δυο αυτές εβδομάδες, τα παιδιά μαθαίνουν να συμβιώνουν με συνέπεια, με ευλάβεια, με προσευχή, να ανταποκρίνονται στα καθήκοντα τους, να συνυπάρχουν με ξένους λαούς αδελφικά, αλλά και να διασκεδάζουν με αθώα παιχνίδια και τραγούδια που η καθημερινότητα ξεχνάει να τους μάθει.

Μια εικόνα, Χίλιες Λέξεις!!!

Η πυρκαγιά, η οποία ξέσπασε στη Ρόδο το καλοκαίρι του 2008, στάθηκε καταστροφική και για το μοναστήρι της Παναγίας Υψενής. Το καταπράσινο δάσος το οποίο αγκάλιαζε τη Μονή, βίωσε την πύρινη λαίλαπα και μεγάλη έκταση Πεύκων και Κυπαρισσιών γύρω από το μοναστήρι έγινε ολοκαύτωμα του πυρός.
Το δροσερό τοπίο που άλλοτε μας χάριζε έναν περίπατο στην ατμόσφαιρα του εσπερινού, το τοπίο που γαλήνευε τη ψυχή μας, εκείνο που φιλοξένησε τις σκέψεις μας, τα όνειρα μας, τα αμέτρητα βράδια προσευχής, πλέον μας χαρίζει μόνο μνήμες που γίνονται οδυνηρές όταν αντικρίζεις τα γυμνά δέντρα και το καμένο τοπίο.
Παρόλα αυτά, η Παναγία Υψενή, συνεχίζει ακόμα να δροσίζει τις ψυχές μας και να μας γαληνεύει όταν επισκεπτόμαστε την περιοχή. Οι πράξεις μας και η πίστη μας θα δώσουν ξανά πνοή στο δάσος που αγκαλιάζει την Ιερά Μονή και παρά το μέγεθος της φωτιά, το πράσινο στοιχείο δεν εξαφανίστηκε τελείως σε αυτό.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Βίος Οσίου Μελετίου του εν Ρόδω - Κτήτωρος της Μονής


Ο Όσιος Μελέτιος γεννήθηκε στο χωριό της Λάρδου στη Ρόδο κατά τα δύσκολα και σκοτεινά χρόνια της Τουρκοκρατίας. Κατά το Άγιο Βάπτισμα, έλαβε το όνομα Εμμανουήλ και στη ζωή του πορεύθηκε με λίγα γράμματα, αλλά γεμάτος χάρες, αρετές, αγνότητα, καθαρότητα και πολλή αγάπη για το Θεό. Ο Όσιος Μελέτιος ήταν άνθρωπος προσευχής.
Ανακάλυπτε τις ερημικές περιοχές γύρω από τη Λάρδο, βοσκώντας τα πρόβατα του πατέρα του και γαληνεύοντας τη ψυχή του με την προσευχή και το ζήλο της μοναχικής ζωής. Σε μια από αυτές τις εξορμήσεις του, ένα όραμα του υπέδειξε την εικόνα της Παναγίας
Υψενής στη ρίζα ενός δέντρου.
Έπειτα από αυτό το όραμα και καθοδηγούμενος από τη χάρη της Παναγίας, αποφάσισε να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και να αφιερωθεί στο Θεό. Έτσι, έκτισε στο μέρος, όπου βρήκε την εικόνα τον Ιερό Ναό, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Χειροτονήθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Ιωακείμ Ιερομόναχος και Ηγούμενος της Μονής.
Έζησε αυστηρή ασκητική ζωή... Τα βράδια αποσυρόταν σε κάποιο σπήλαιο κοντά στη Μονή και προσευχόταν και την ημέρα εξομολογούσε τους Χριστιανούς, δίνοντας τους δύν
αμη να μην αλλαξοπιστήσουν στους δύσκολους εκείνους καιρούς. Έλαβε επίσης από το Θεό το χάρισμα των ιάσεων και θεράπευε ασθενείς και πνευματικά βασανισμένες ψυχές.
Για την εθνικοθρησκευτική του δραστηριότητα, μισήθηκε και συκοφαντήθηκε από τους Τούρκους. Τελικώς, ο Όσιος απέδειξε την αθωότητα του ενώπιον του Μητροπολίτη και εξέπνευσε. Τιμήθηκε ως Άγιος από τους Χριστιανούς και τα λείψανα του, τα οποία ευωδιάζουν συνεχώς , έχουν μοιραστεί σε διάφορους τόπους. Τμήμα των Ιερών Λειψάνων, φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Υψενής ως ανεκτίμητος θησαυρός και πηγή ιάσεων και ευλογίας για όσους ευλαβικά τα προσκυνούν.
Επειδή ό όσιος Μελέτιος δέν έχει ανακηρυχθεί ακόμα επίσημα από την Εκκλησία ως άγιος συνεορτάζεται μέ τόν άγιο Μελέτιο Επίσκοπο της Μεγάλης Αντιοχείας στις 12 Φεβρουαρίου.

Αναζήτηση